به گزارش گروه علم و فناوری، عطسه می تواند کلید مهمی برای کشف رازهای تکامل ستاره ها باشد.
به گفته اسپیسی، هر پدر و مادری که تازه به دنیا آمده اند، هنگامی که نوزادشان برای اولین بار عطسه می کند، دچار اضطراب می شوند. آن وقت است که بسیاری از مشکلات و بیماری های احتمالی به طور غیرمنطقی در ذهن آنها هجوم می آورد. اکنون محققان می‌دانند که ستاره‌های کوچک نیز عطسه می‌کنند، اما این عطسه‌های فوق‌العاده قدرتمند معمولاً با خروج گاز، غبار و انرژی مغناطیسی همراه است. به عبارت دیگر، آنها بیشتر برای کیهان خبرجو هستند تا استرس زا.
این انفجارها که از اجسامی به نام “پروتستارها” ساطع می شوند، در واقع بخش حیاتی رشد ستارگان هستند و می توانند اطلاعات زیادی در مورد تکامل آنها در اختیار دانشمندان قرار دهند. تصور کنید کودکی عطسه می کند و والدینش می دانند که کودک روزی معمار می شود.
عطسه های ستاره ای توسط تیمی از دانشمندان در دانشگاه کیوشو در ژاپن کشف شد که از آرایه میلی متری بزرگ آتاکاما (ALMA) برای مطالعه گلوله های گاز و غبار اطراف ستاره های بچه استفاده کردند. به این قرص ها «قرص پیش ستاره ای» می گویند.
همه ستارگان زمانی متولد می شوند که توده های متراکم و خنک مواد در ابرهای بزرگی از گاز و غبار بین ستاره ای به هم می پیوندند. این توده ها جرم را جمع می کنند و در نهایت فرو می ریزند و پیش ستاره هایی را تشکیل می دهند که توسط یک قرص پیش ستاره ای از ماده احاطه شده اند.
پروتوستارها همچنان به جمع آوری جرم ادامه می دهند، زیرا مواد بیشتری را از محیط اطراف خود می بلعند. این تا زمانی ادامه می یابد که فشار در هسته آنها برای شروع همجوشی هسته ای هیدروژن به هلیوم کافی باشد. این فرآیند فرآیند تشکیل یک ستاره کامل مانند خورشید را مشخص می کند. خورشید حدود 4.6 میلیارد سال پیش این روند تولد و رشد را طی کرد.
با این حال، یک مشکل وجود دارد. میدان مغناطیسی این سیستم های نوزاد بسیار بزرگتر از میدان مغناطیسی پیش ستاره ها است.
کازوی توکادا، دانشمند دانشگاه کیوشو و رئیس این گروه تحقیقاتی می گوید: این ساختارها دائماً در میدان های مغناطیسی نفوذ می کنند که شار مغناطیسی را با خود به همراه می آورد. با این حال، اگر تمام این شار مغناطیسی با رشد ستاره حفظ شود، میدان های مغناطیسی بسیار قوی تر از هر پیش ستاره شناخته شده ای ایجاد می شود.
این بدان معناست که انرژی مغناطیسی باید به نحوی از بین برود و مانند عطسه انسان با پاک کردن ذرات ناخواسته از بینی و مجاری تنفسی از بدن ما محافظت کند. ستاره ها همچنین انرژی ناخواسته را پاک می کنند و به رشد آهسته ستاره کمک می کنند.
توکادا و همکارانش می خواستند مکانیسم حذف این شار مغناطیسی را کشف کنند. برای انجام این کار، آرایه میلی‌متری بزرگ آتاکاما را بر روی یک مهدکودک ستاره‌ای به نام MC 27 متمرکز کردند که حدود 450 سال نوری از زمین فاصله دارد.
این کار ساختارهای سنبله مانندی را نشان داد که از قرص پیش ستاره تا چندین برابر فاصله متوسط بین خورشید و زمین گسترش یافته است.
توکادا گفت: “در بررسی دقیق تر، متوجه شدیم که اینها خوشه هایی از شار مغناطیسی، غبار و گاز هستند.” این پدیده “ناپایداری تبادل” نامیده می شود که طی آن ناپایداری در میدان مغناطیسی با چگالی های مختلف گازهای موجود در قرص پیش ستاره ای واکنش می دهد و شار مغناطیسی را به بیرون رانده می کند. نام مستعار این پدیده را «عطسه ستاره بچه» گذاشته ایم، زیرا یادآور زمانی است که گرد و غبار و هوا با سرعت زیاد به بیرون پرتاب می شوند.
این تمام ماجرا نبود. دانشمندان همچنین خوشه های دیگری را کشف کردند که هزاران برابر فاصله زمین تا خورشید از قرص پیش ستاره ای دارند. آنها این خوشه ها را به عنوان شواهدی از عطسه های ستاره ای در نظر گرفتند که قبلاً از ستاره های نوزاد در MC-27 فوران کرده بودند.
این گروه تحقیقاتی امیدوار است که جامعه علمی از یافته های خود برای درک بهتر فرآیندهای پیچیده مربوط به تولد ستارگان استفاده کند.
این تحقیق در “The Astrophysical Journal” منتشر شده است.
انتهای پیام
گفتگو در مورد این post