شاید نام «پارادوکس فرمی» را شنیده باشید. تناقضی که اولین بار توسط انریکو فرمی، فیزیکدان برجسته قرن بیستم مطرح شد. سوال اساسی که او پرسید به طور خلاصه این بود که با توجه به احتمال بالای حیات بیگانه در دنیای بیرون، چرا هنوز کسی با ما تماس نگرفته است؟
در حالی که تخمین‌هایی مانند «معادله دریک» وجود تعداد زیادی تمدن هوشمند فرازمینی را در کهکشان پیش‌بینی می‌کند، انریکو فرمی استدلال می‌کند که اگر چنین باشد، و حتی به احتمال زیاد، آنها در مرحله بسیار پیشرفته‌تری از ما هستند. به تاریخ طولانی آنها، پس چرا؟ ما پیامی از آنها دریافت نکرده‌ایم، و چرا این موجودات باهوش کاری را که ما انجام می‌دهیم در ارسال کاوشگرها و جستجوی نشانه‌های حیات انجام نمی‌دهند؟
پارادوکس فرمی بیان می کند که با توجه به وجود میلیاردها ستاره خورشید مانند در کهکشان ما و در نتیجه حداقل میلیون ها سیاره زمین مانند، عجیب است که با وجود سال ها رصد امواج فضایی، هنوز هیچ نشانه ای پیدا نکرده ایم. زندگی بیگانه در کهکشان خودمان
حتی با فرض امکانات محدود ما در این زمان و سرعت کم سفر بین ستاره ای، رفتن از یک طرف به سمت دیگر کهکشان راه شیری بیش از یک میلیون سال طول نمی کشد و بنابراین باید نام حیات بیگانه را می شنیدیم.
یک توضیح نظری برای این تناقض، ایده “فیلتر بزرگ” است. این فرضیه بیان می کند که قبل از اینکه تمدن های بیگانه به نقطه ای برسند که منظومه ستاره ای و سپس کهکشان خود را ترک کنند، اتفاقی می افتد که آنها را از انجام این کار باز می دارد.
در واقع حیات بیگانه در مسیر تکامل خود در این دنیاها با مانع دشواری روبرو می شود که نمی تواند از آن عبور کند و در نتیجه اکثر یا همه آنها منقرض می شوند و بدون اینکه بتوانند ردی از خود در دنیا به جا بگذارند ناپدید می شوند. .
چیزی که این موضوع را بسیار جالب می کند این است که نمی دانیم آیا ما به عنوان انسان از «فیلتر بزرگ» عبور کرده ایم یا قرار است چنین اتفاقی در آینده ما بیفتد.
آیا ممکن است اکثریت حیات بیگانه در همان مرحله حیات تک سلولی متوقف شده باشد، اما فقط ما از این فیلتر عبور کرده باشیم؟ یا آیا ما مانند سایر تمدن های بیگانه در مرحله ای هستیم که در حال نابودی خودمان با جنگ یا تمام شدن منابع قبل از ترک زمین هستیم؟
برخی از فیلسوفان و دانشمندان می گویند این بدان معناست که اگر مثلاً در مریخ حیات پیدا کنیم، خبر بدی برای ما خواهد بود. نیک بوستروم، استاد فلسفه در دانشگاه آکسفورد، انگلستان، می گوید که امیدوار است بشریت در جستجوی حیات فرازمینی به چیزی نرسد.
او در مقاله ای که نزدیک به دو دهه پیش در مجله علمی موسسه فناوری ماساچوست (MIT) منتشر کرد، گفت که اگر اشکال بسیار ساده زندگی مانند حیات چند سلولی را پیدا کنیم، می توانیم نتیجه بگیریم که فیلتر بزرگ پس از آن اتفاق افتاده است. نقطه در زندگی
او معتقد بود که برای محدود کردن مکان وقوع این فیلتر، باید به زندگی روی زمین نگاه کنیم تا ببینیم کدام مراحل غیرممکن است. او نوشت: «یک معیار این است که انتقال فقط یک بار انجام شود. پدیده‌هایی مانند پرواز، بینایی، فتوسنتز و اندام‌ها همه بارها در زمین تکامل یافته‌اند و بنابراین منتفی هستند.
آقای بوستروم استدلال کرد که اگر بخواهیم شواهدی از مهره‌داران در مریخ پیدا کنیم (که در حال حاضر بعید است، اما حداقل می‌توانیم آن را تصور کنیم)، این خبر وحشتناکی خواهد بود زیرا نشان می‌دهد که بخش بزرگی از فیلتر بزرگ هنوز در راه ما در آینده است. و در هر صورت با آن روبرو خواهیم شد. در نتیجه، قبل از اینکه از نظر فنی به بلوغ کافی برای سفر در کهکشان برسیم، منقرض می‌شویم.
بوستروم می نویسد: «چنین کشفی ضربه کوبنده و بدترین خبری خواهد بود که تا به حال به سرفصل ها رسیده است. به همین دلیل است که امیدوارم کاوشگرهای فضایی ما سنگ‌های مرده و شن‌های بی‌جان را در مریخ، قمر مشتری (اروپا) و جاهای دیگر کشف کنند.»
بسیاری از راه حل های ممکن برای تناقض فرمی پیشنهاد شده است، مانند این واقعیت که بشر به تازگی شروع به کشف دنیای بیرون کرده است، یا اینکه تمدن های هوشمند بسیار از هم دور هستند. اما اگر Bostrom درست می‌گوید، به این معنی است که یافتن شواهدی از بقایای تمدن‌های پیشرفته ممکن است بدترین خبری باشد که تا به حال دریافت می‌کنیم.
منبع: یورونیوز
گفتگو در مورد این post