به گزارش بازار، باتری ها و وسایل الکترونیکی قابل کاشت در بدن طی سالیان متمادی صنعت پزشکی را به طور کامل متحول کرده اند، مانند ضربان ساز قلب و دستگاه های تحریک الکتریکی مغز که شیوه برخورد پزشکان با مشکلات پزشکی را متحول کرده است.
اما این باتری ها اغلب پس از مدتی از بین می روند و بنابراین نیاز به تعویض دارند که در حال حاضر تنها با یک جراحی پرخطر امکان پذیر است.
به گزارش روزیاتو، با این حال، فناوری پزشکی اخیرا یک باتری قابل کاشت را به دست آورده است که با اکسیژن بدن کار می کند. شیژانگ لیو، یکی از اساتید تیم دانشگاه تیانجین می‌گوید که اکسیژن واضح‌ترین منبع برای باتری نامحدود است.
لیو می گوید: «وقتی به آن فکر می کنید، اکسیژن منبع زندگی ما است. اگر بتوانیم از اکسیژنی که دائماً توسط بدن تولید می شود استفاده کنیم، عمر باتری ها مانند باتری های معمولی محدود نخواهد شد.
به همین دلیل لیو به همراه تیمی از دیگر محققان چینی تصمیم گرفتند باتری بسازند که بتواند از طریق واکنش با اکسیژن بدن الکتریسیته تولید کند.
این تیم تحقیقاتی الکترودهای باتری را از سدیم با پایه آلیاژی ساخته اند، زیرا این ماده در حال حاضر در بدن انسان وجود دارد و علاوه بر آن در ساخت باتری های قابل شارژ نیز استفاده می شود.
فلز طلا به عنوان کاتد کاتالیزور انتخاب شد زیرا در باتری های فلزی-هوای قبلی برای حساس بودن به کاهش سطح اکسیژن استفاده می شد. این تیم تحقیقاتی همچنین از طلای نانومتخلخل استفاده کردند که دارای سوراخ های کوچکی به اندازه یک هزارم عرض مو است.
به گفته محققان، اگرچه همه این ترکیبات به تنهایی زیست سازگار هستند، اما با یک لایه نازک از پلیمر انعطاف پذیر پوشیده شده اند. کاتد طلایی باتری می تواند به راحتی اکسیژن مایعات بدن را جذب کند که بعداً با الکترودهای سدیم داخل باتری واکنش نشان می دهد.
سپس این واکنش شیمیایی مبنایی برای وقوع واکنش های الکتروشیمیایی لازم در باتری می شود که در نتیجه جریان مداوم الکتریسیته تولید می شود.
محققان برای آزمایش اختراع متحول کننده خود، این باتری را در بدن موش های آزمایشگاهی کاشتند.
آنها متوجه شدند که پس از 2 هفته آزمایش، موش ها هیچ مشکل قلبی نداشتند و جریان الکتریکی ثابت بود.
اگرچه ولتاژ تولید شده چیزی بین 1.3 تا 1.4 ولت بوده که کمتر از برق تولید شده توسط دستگاه های فعلی است، اما کارشناسان معتقدند که نویدبخش آینده باتری های آنها است.
به گفته لیو، جریان برق بلافاصله پس از کاشت دستگاه ناپایدار بود، اما به زودی به طور خودکار تنظیم شد. در واقع، از آنجایی که باتری نقش بسزایی در بهبود زخم کاشته شده داشت، این امر بر عملکرد باتری تأثیر گذاشت.
لیو می‌گوید: «معلوم شد که باید به زخم زمان می‌دادیم تا التیام یابد تا رگ‌های خونی بتوانند دوباره در اطراف باتری شکل بگیرند و سپس باتری بتواند یک بار الکتریکی پایدار ایجاد کند. این یک یافته شگفت‌انگیز و جالب است، زیرا به این معنی است که این باتری می‌تواند به بهبود زخم‌ها نیز کمک کند.»
گفتگو در مورد این post