ببینیم تعریف «شغل ناپیوسته» در این آیین نامه چیست؟ این تعریف در آیین نامه زیر آمده است:
«کارهایی که ماهیت آنها جنبه غیر مستمر دارد عبارتند از:
الف- کلیه کارهایی که در کارگاه ها برای انجام مأموریت معین ایجاد می شود و مأموریت آنها در تاریخ معینی به پایان می رسد مانند کارگاه های سدسازی، راه سازی و کارخانه سازی.
ب- کلیه کارگاههای کارگاهی که فعالیت آنها محدود به زمان معینی نبوده و در طول زمان ادامه می یابد ولی جزء فعالیتها و وظایف اصلی کارگاه از قبیل ساخت سوله، ساختمان یا خط تولید جدید نمی باشد.
در بند 2 این آیین نامه تاکید شده که «حداکثر مدت کارهایی که ماهیت آن ها غیرمستمر است چهار سال است» و البته در تبصره ای توضیح می دهد: «حداکثر مدت موقت شامل مجموع مدت قراردادهای موقتی است که برای اجرا استفاده می شود. آثار موضوع بند (1) این تصویب نامه می تواند با یک کارگر یا تعدادی کارگر منعقد شود.
در تبصره 2 این بند توضیح داده شده است که زمان های توقف پروژه یا تعطیلی کارگاه از محدودیت زمانی این آیین نامه مستثنی بوده و این زمان های تاخیر در محاسبه سقف 4 ساله لحاظ شود.
نکته اینجاست که این «دائمی شدن قراردادهای کار» که در صورت ابلاغ به مراجع تشخیص و حل اختلاف کار که تاریخ اجرای آن از روزهای پایانی بهمن ماه 1402 می باشد، صرفاً محدود به کارگران قرارداد موقت در کارهای غیر مستمر می شود. طبق بند 5 این آییننامه، «کارگران یا افرادی که در قالب قرارداد موقت به کار مستمر اشتغال دارند، مشمول مقررات این آییننامه نخواهند بود». بنابراین چنانچه کارگر قرارداد موقت با سابقه 4 سال مستمر در شغل غیر مستمر پس از 21 بهمن 1402 به دستور کارفرما در مدت اجرای پروژه بیکار شود، قاعدتاً باید عودت داده شود. دستور کار در صورت مراجعه به مراجع حل اختلاف؛ عقد قرارداد موقت یا اخراج چنین کارگری قبل از پایان پروژه کاملا غیر قانونی است.
منبع: خبرگردون
گفتگو در مورد این post