مطابق با مجمع جهانی اقتصاد بنگلادش به عنوان کشوری بسیار فقیر با تراکم جمعیت بسیار بالا ظاهر شد. کشوری که به شدت به تولید و کشاورزی جوت وابسته بود، اما همچنان قادر به تامین غذای کافی برای مردمش نبود.
بنگلادش در سال 1974 دچار قحطی شدید شد، گویی این کشور با حمله اتمی روبرو شده است. پس از آن، در کمتر از یک دهه، کمپین دولتی برای جذب سرمایه گذاری خارجی در بنگلادش به ثمر نشست و این کشور مسیری را برای تبدیل از یک اقتصاد کشاورزی به یک قدرت صنعتی آغاز کرد.
تولید نساجی و پوشاک جرقه ای را برانگیخت که تنها می توان آن را به عنوان یک بازگشت معجزه آسای اقتصادی و اجتماعی برای بنگلادش توصیف کرد که امروزه کشورهای در حال توسعه سعی در تقلید از آن دارند.
تغییر بنگلادش به سیاست‌های بازارمحور، که شامل خصوصی‌سازی صنایع و آزادسازی تجارت می‌شد، افزایش قابل توجهی در صادرات پوشاک از این کشور داشت. در 10 سال گذشته، بنگلادش توانسته است اقتصاد خود را به رتبه سی و پنجمین اقتصادهای برتر جهان برساند، نرخ فقر خود را به نصف کاهش دهد و میلیون ها نفر از مردم خود را استخدام کند.
در دهه قبل از همه‌گیری کووید-19، اقتصاد بنگلادش سالانه 7 درصد رشد می‌کرد و تولید ناخالص داخلی این کشور حدود 2500 دلار برای هر نفر بود که بالاتر از هند در آن زمان بود. در سال 2022، بنگلادش 20 درصد از کل تی شرت های پنبه ای صادر شده در جهان را به ارزش 9 میلیارد دلار تولید کرد.
در حال حاضر 84 درصد از درآمد صادراتی بنگلادش از طریق پوشاک به دست می آید. این امر به دلیل اجرای یک سیاست صنعتی سازی بسیار موفق، از جمله اجازه واردات ماشین آلات صنعت پوشاک بدون عوارض گمرکی در مناطق صادراتی و مذاکره بر سر قراردادهای تجاری با ایالات متحده و اروپا اتفاق افتاد.
این استراتژی که بنگلادش به آن شهرت دارد، منجر به ایجاد صنعت پوشاک پیچیده ای شده است که 4 میلیون نفر در بیش از 3500 کارخانه مشغول به کار هستند و کالاهایی به ارزش 43 میلیارد دلار به 167 کشور صادر می کنند. این کشور جنوب آسیا در نهایت قصد دارد تا سال 2041 وارد گروه کشورهای پردرآمد شود.
منبع: افکارنیوز
گفتگو در مورد این post