به گزارش بازار، مرکز پژوهش های اتاق ایران گزارشی با عنوان دیپلماسی اقتصادی تاجیکستان منتشر کرد. در این گزارش آمده است: استراتژی توسعه ملی جمهوری تاجیکستان تا سال 2030 بر اساس سه اصل اساسی برای توسعه آینده است: 1) پیشگیری (کاهش آسیب پذیری توسعه کشور در آینده)، 2) صنعتی سازی (استفاده موثر از منابع ملی). ) و 3) نوآوری (توسعه مبتنی بر نوآوری در تمامی عرصه های حیات اجتماعی-اقتصادی کشور)
وزارت امور خارجه، وزارت توسعه اقتصادی و تجارت، بانک ملی تاجیکستان، کمیته دولتی سرمایه گذاری و مدیریت اموال دولتی و کمیته دولتی آمار مهمترین نهادهای ملی تاجیکستان در تعیین و ارتقای اقتصادی هستند. سیاست ها و همکاری های تجاری این کشور.
توافقنامه تجارت آزاد تاجیکستان با روسیه، ازبکستان و قرقیزستان در سطح دوجانبه و عضویت این کشور در منطقه تجارت آزاد کشورهای مستقل سودمند و سازمان تجارت جهانی در سطح چندجانبه مهمترین مسیرهای ادغام تاجیکستان در این منطقه بوده است. اقتصاد بین المللی
از زمان پیوستن به سازمان تجارت جهانی در سال 2013، تاجیکستان گام های مهمی برای هماهنگ کردن قوانین، رویه ها و محیط برای تجارت و تجارت کالا و خدمات در این کشور برداشته است. با این حال هنوز راه درازی برای فراهم آوردن شرایط ایده آل برای بهره مندی حداکثری از ظرفیت های اقتصادی این کشور وجود دارد.
اگرچه زمین های کشاورزی تنها یک چهارم خاک تاجیکستان را در بر می گیرد، اما کشاورزی یکی از مهمترین ارکان اقتصاد این کشور است و 20 درصد تولید ناخالص داخلی و 60 درصد نیروی کار را تشکیل می دهد.
صنعت و معدن تاجیکستان بزرگترین دریافت کننده سرمایه گذاری مستقیم خارجی در طول دهه 2010 بوده و همچنین جایگاه خوبی به عنوان منبع اصلی درآمد صادراتی این کشور به دست آورده است.
در حال حاضر سیستم مالی تاجیکستان هنوز توسعه نیافته است و به ویژه در بخش غیربانکی یکی از موانع رشد اقتصادی این کشور بوده است.
در حوزه صادرات، تاجیکستان 0.32 درصد (17.4 میلیون دلار) از کل صادرات ایران را به خود اختصاص داده و در رتبه بیست و سوم قرار دارد. این کشور در زمینه واردات 0.13 درصد (79.6 میلیون دلار) از کل واردات ایران را به خود اختصاص داده و در جایگاه چهلم قرار گرفته است.
فقدان موافقتنامه های تسهیل تجارت، عدم وجود شعب بانک های ایرانی در تاجیکستان و محدودیت های ارضی تاجیکستان از موانع اصلی توسعه روابط تجاری دو کشور است. با وجود این اولویت ها، اولویت های زیر را می توان در برنامه ریزی برای توسعه روابط اقتصادی ایران و تاجیکستان در نظر گرفت:
– تلاش برای تشکیل قرارداد تجارت ترجیحی و ارتقای آن به توافقنامه تجارت آزاد به عنوان یک ضرورت برای توسعه روابط تجاری دو کشور.
– همکاری در بخش معدن به دلیل اهمیت روزافزون این بخش در اقتصاد تاجیکستان و توانمندی های شرکت های ایرانی در زمینه اکتشاف، استخراج و فرآوری.
استفاده از ظرفیت بندر چابهار برای کاهش محدودیت های سرزمینی تاجیکستان در دسترسی به بازارهای بین المللی
– برگزاری نمایشگاه ها و کنفرانس های تخصصی برای بازرگانان دو طرف با هدف آشنایی بیشتر با ظرفیت های تجاری بین دو کشور.
– فعال سازی بخش اقتصادی سفارتخانه های دو کشور با هدف کمک به بخش خصوصی برای توسعه حضور خود در بازارهای هدف.
– امکان سنجی استفاده از بانک های روسی مستقر در تاجیکستان با هدف کاهش آسیب های ناشی از عدم حضور بانک های ایرانی در تاجیکستان به دلیل تحریم های آمریکا علیه ایران.
– همکاری در زمینه کشاورزی فراسرزمینی در تاجیکستان با توجه به منابع آبی فراوان این کشور از یک سو و محدودیت شدید آب در ایران.
– ورود شرکت های ایرانی فعال در زمینه ساخت نیروگاه برق آبی به این صنعت در تاجیکستان به دلیل ظرفیت عظیم این کشور.
– همکاری در تولید مصنوعات شیشه ای، سرامیک و مصالح ساختمانی
– تلاش برای تخصیص سهم بیشتری از بازار تاجیکستان در زمینه نفت و فرآورده های سوختی به ایران.
-همکاری در زمینه صنعت نساجی به دلیل سهم بالای پنبه در سبد صادراتی تاجیکستان.
متن کامل گزارش «دیپلماسی اقتصادی تاجیکستان» از اینجا خواندن.
گفتگو در مورد این post