تیم ملی فوتبال ایران در دومین بازی از هجدهمین دوره جام ملت های آسیا، در دیداری جنجالی با یک گل از سد هنگ کنگ گذشت تا صعود خود به جمع ۱۶ تیم برتر آسیا را قطعی کند. این برد و سه امتیازش هر چند بخشی از هدف ایران را فراهم کرد. اما عملکرد تیم ملی در این بازی صدای منتقدان را درآورد; کسانی که هشدار دادند که چنین سبک و سیاقی ممکن است در آینده به ایران آسیب برساند.
هرچند هنوز وضعیت تیم ملی مشخص نشده است تا مشخص شود کدام سمت جدول است و شاید عملکرد مقابل هنگ کنگ هم بخشی از این موضوع باشد اما امیر قلعه نویی سرمربی تیم ملی فوتبال ایران ، انتقادات را زیاد تحمل نکرد و در نشست خبری واکنشی تقریبا احساسی به آن داشته است. امیر که در این مدت برای کسب نتیجه تحت فشار زیادی است، باز هم یادی از گذشته کرده و با الفاظ نه چندان محبت آمیز از جمله بخیل و حسود منتقدان خود را مورد خطاب قرار داده است. قلعهنویی که پیش از این گلایه شدیدی از استقبال افکار عمومی از سرمربیان خارجی داشت، اخیرا بار دیگر اعلام کرد که در هشت سال گذشته هیچکس جرات انتقاد از تیم ملی را نداشته است. اما حالا که نوبت او رسیده، منتقدان صف کشیده اند.
فارغ از اینکه ادعای سرمربی تیم ملی فوتبال ایران در این برهه زمانی درست یا نادرست است، بخشی دیگر از صحبت های قلعهنویی خبرساز شده است. همان بخشی که به حمایت رئیس جمهور وقت از سرمربی تیم ملی اشاره می کرد. برای ورود بیشتر به بحث، ابتدا کافی است قسمت پایانی صحبت های امیرقلانوی در نشست خبری پس از دیدار با هنگ کنگ را مرور کنیم. وی در پاسخ به انتقاداتش گفت: این تیم ملی با همه امکاناتی که در هشت سال گذشته داشته اینقدر مورد انتقاد قرار نمی گرفت. من از شما التماس دارم کمک کنید. بعضی ها حریص و حسود هستند و نمی خواهند تیم ملی موفق شود. اما همین مردمی که الان نقد می کنند چرا در هشت سال گذشته نقد نکردند. رئیس جمهور وقت در اختیارشان بود، این همه پول، این همه اردو، بازیکنان جوانتر بودند، چرا آن زمان نقدی نمی شد. یا جرات نداشتند یا حسادت می کنند و می خواهند تیم را شکست دهند. اما خوب است که در گذشته با فلسطین همبستگی داشتیم. ولی الان بد شده ما اردن را بردیم و دیدید که چقدر مورد حمله قرار گرفت. هر تیمی که برنده شویم مورد حمله قرار خواهد گرفت. اما هشت سال پیش همه چیز خوب بود و هیچ حمله ای در کار نبود. ایران را دوست داشته باشید و از آن انتقاد کنید. امیر قلعه نویی هم مشکل دارد و ما ادعایی نداریم. اما زحمت بچه ها را زیر سوال نبریم. ۱۰، ۱۱ کیلومتر دویدند. کادر فنی واقعاً به روز و علمی کار می کند. اما انجام این رفتارها عجیب است! چرا در گذشته چنین انتقاداتی وجود نداشت؟ امکانات بیشتر بود و بازیکنان جوانتر بودند، چرا در هشت سال گذشته چیزی نگفتند. در چند بازی اخیر بیش از ۴۰ گل به ثمر رساندیم. گفتند اردن یا فلسطین ضعیف است. انتقاد کنید، راهنمایی کنید؛ اما کینه به خرج نده.»
اگرچه سرمربی تیم ملی فوتبال ایران نامی از رئیس جمهور یا سرمربی قبلی تیم ملی نمیبرد. اما مشخص است که منظور او دوران کارلوس کی روش است. دوره ای که با ریاست جمهوری حسن روحانی همراه بود. درست است که قلعهنویی مستقیماً از روحانی انتقاد نکرد. اما اشاره او به حمایت ریاست جمهوری و نداشتن جسارت انتقاد از تیم ملی، این شایعه را برجسته می کند که دولت روحانی مانع از قطع همکاری با کارلوس کی روش شده و با اینکه سرمربی پرتغالی نتیجه ای نگرفت، قراردادش را تمدید کردند.
واضح است که حمایت لجستیکی شاگردان کارلوس کی روش در مقایسه با دوران امیر قلعه نویی بیشتر است. اما موضوعی که در این میان ممکن است ذهن را به خود مشغول کند این است که آیا روسای جمهور مختلف در مقاطع مختلف واکنش های متفاوتی نسبت به تیم های ملی داشته اند؟ حالا که امیر قلعه نویی به حمایت حسن روحانی از کارلوس کی روش اشاره کرده، آیا دولت ابراهیم رئیسی به این تیم ملی نگاه نکرده است؟
قبل از پاسخ به این سوال بسیار مختصر، رویکرد روسای جمهور در قبال تیم ملی را باید از زمان سید محمد خاتمی تا ابراهیم رئیسی ارزیابی کرد. رویکردی که البته بدون در نظر گرفتن حمایت مالی است. خرداد سال ۱۳۸۳ و قبل از بازی تیم ملی مقابل کره شمالی بود که محمد خاتمی برای اولین بار به تمرین بازیکنان تیم ملی آمد تا روحیه بدهد. او در آن زمان با ملی پوشان هم عکس یادگاری گرفت که بعدها تاثیر زیادی داشت. خاتمی علاوه بر حضور در آن تمرین، برای دیدار ایران و بحرین به ورزشگاه آزادی رفت و بازی را از نزدیک تماشا کرد.
بعد از محمد خاتمی، احمدی نژاد به عنوان نفر اول دولت روی کار آمد. محمود احمدی نژاد علاقه زیادی به فوتبال داشت و به نظر می رسید این علاقه اغلب به صورت افراطی ظاهر می شود. در دوران ریاست دولت دو بار در تمرینات تیم ملی حاضر شد. یک بار با برنامه و بسیار پر سر و صدا و بار دیگر ظاهراً سرزده.
اتفاقاً حسن روحانی برخلاف خاتمی و احمدی نژاد از رفتن به میدان و حضور در تمرین تیم ملی ایران خودداری کرد. او به جای رفتن به اردوی تیم ملی از بازیکنان و اعضای کادر فنی تیم ملی دعوت کرد تا به دیدارش بروند. در یکی دو جلسه ای که در زمان حسن روحانی انجام شد، جزئیات زیادی به بیرون درز کرد و حتی مطالبات بازیکنان مطرح شد. اما به نظر می رسد مهم ترین درخواست حسن روحانی کمک مالی به تیم ملی و البته تجهیز اردوی تیم ملی به زمین های چمن مرغوب بوده است. نکته ای که به نظر می رسد مورد توجه امیر قلعه نویی قرار گرفته اما برای ابراهیم رئیسی شرایط فرق می کند. او بخشی از حضور کارلوس کی روش در تیم ملی را تجربه کرده است و بخشی دیگر مربوط به حضور قلانوی در تیم ملی است.
درست است که رئیس جمهور مثل روحانی به اردوی تیم ملی نرفت. اما او بازیکنان را دعوت کرد و با آنها عکس گرفت. اما اتفاق مهم دوران ریاست ابراهیم رئیسی، ایرانی شدن نیمکت تیم ملی ایران است که با چراغ سبز دولت او انجام شد. البته ابراهیم رئیسی هم مانند روسای جمهور سابق سعی کرده از بازیکنان تیم ملی در زمینه پاداش حمایت کند.
اینکه چه تفاوتی بین حمایت حسن روحانی از سرمربی وقت تیم ملی با حمایت ابراهیم رئیسی از سرمربی و تیم فعلی که باعث دلخوری قالانیوی شد، از جمله مواردی است که شاید بعداً امیر به آن پاسخ دهد. اما تا آن زمان به نظر می رسد چیزی که تیم ملی را به هدفش نزدیک می کند آرامش کادر فنی و در راس آن امیر قلانوی است. او یک مربی سرد و گرم است و به خوبی می داند که یک بازی بد قرار نیست او را از هدف اصلی دور کند. از این رو شایسته است به جای واکنش احساسی به انتقادات منتقدان، روی تیم ملی گذشته تمرکز کند و به جای وارونه جلوه دادن گذشته، به یک دستاورد مهم در این جام بیندیشد.
گفتگو در مورد این post